اجزا تشکیل دهنده نرخ:
1-مبلغ مورد نیاز برای پوشش مطالبات آتی و هزینه‌ی ارزیابی خسارات (هزینه خسارت آینده‌نگر)
2- مبلغ مورد نیاز برای پرداخت هزینه‌های آتی مانند هزینه کارمزد، هزینه های سربار و مالیات حق‌بیمه (ذخیره هزینه/ هزینه‌های عملیاتی)
3- مبلغ مورد نظر برای سود و شرایط احتمالی
تعریف واژگان:
ذخیره هزینه[1]: مبلغ مورد نیاز برای پرداخت هزینه‌های مربوط به صدور، نگهداری و خدمات بیمهای
هزینه ارزیابی خسارت[2]: هزینه‌هایی برای ارزیابی خسارات- کنترل و تسویه خسارات تحت پوشش بیمه‌نامه
واحد درمعرض خطر عاید شده[3]: واحد در معرض خطر که بیمه‌گر آن را پوشش داده است.
هزینه های سربار برای سود و شرایط احتمالی- مبلغ اضافی برای حمایت از بیمه گر در مقابل پیامدها در زمانی که خسارت‌ها از حد موردانتظار تجاوز می‌کنند.
تفاوت میان عملیات بیمه ای و سرمایه‌گذاری به هنگام ارزیابی بیمه ای
· عملیات بیمهای: تدوین و صدور بیمه نامه، دریافت حق بیمه و پرداخت خسارات
· عملیات سرمایه گذاری: استفاده از سرمایه تشکیل شده از عملیات بیمهای ( به صورت درآمد حاصل از حق‌بیمه، بازدهی بر دارایی‌های سرمایه گذاری شده و پس‌انداز هزینه) برای دستیابی به بازده مطمئن و سودآور برای دارندگان بیمه‌نامه یا سهامداران (در حالت سهامی بودن شرکت بیمه ای)
روشهای اکچوئری موجود در نرخگذاری:
1- روش حق بیمه خالص:
این روش حق‌بیمه خالص ریسک را محاسبه میکند به
گونه‌ای که برای هر واحد در معرض خطر، هزینه‌ها را برآورد میکند و سود و عامل
سربار احتمالی[4]
را تعیین میکند.
( (عامل سربار+سود)- 1)/(حق بیمه خالص +ذخیره هزینه)
2- روش ضریب خسارت
تعدیل نرخ بیمهای موجود بگونه ای که تغییرات خسارت را منعکس کند که در ساده ترین حالت، این روش از دو ضریب خسارت استفاده میکند.
1- ضریب خسارت واقعی و 2- ضریب خسارت مورد انتظار
ضریب خسارت واقعی = خسارت واقع شده / حق بیمه عاید شده[5]
ضریب خسارت مورد انتظار=100% - ذخیره هزینه ( عامل سربار%)
تغییرات نرخ= (ضریب خسارت واقعی - ضریب خسارت مورد انتظار)/ضریب خسارت مورد انتظار
تغییرات نرخ + یا- = - کاهش نرخ + افزایش نرخ
3 - روش نرخگذاری تجربی
این روش روش قدیمی است که بیمه‌گران نرخ را به طور تجربی تعیین می‌کردند. این روش ممکن است در زمانی که اطلاعات پراکنده‌ای وجود داشته باشد؛ استفاده شود و ممکن است هم اکنون نیز همچنان در داخل کشور و در بیمه‌‌های دریایی، پوشش‌های کشتی‌های نفتکش بزرگ، بیمه هواپیما و باربری مورد استفاده قرار گیرد.
فرایند نرخگذاری:
مراحل:
1- جمع آوری داده‌ها
2- ارزیابی داده‌ها
3- تعیین حدود و طبقات نسبی
4- تعیین نرخ محاسبه شده و تصویب آن پس از تأیید آن توسط اعضای شورای بیمه
جمع آوری داده:
1- مجموعه داده یک سال بیمهای- شامل تحلیل حق بیمه عاید شده، واحدهای در معرض خطر و خسارت‌های واقع شده مرتبط با گروه مشخصی از بیمه نامه‌هایی که در طی دوره 12 ماه معین صادر شده است.
2- واحدهای در معرض خطر، خسارت واقع شده و هزینه های ارزیابی خسارت که به بیمه‌نامه‌ها و واحدهای در معرض خطر برای گروهی از بیمه شدگان مورد مطالعه مرتبط هستند.
برای جمع آوری داده سه روش به شرح زیر وجود دارد:
1- روش سال بیمهای[6]
این روش تنها روش جمع آوری داده است که به طور دقیق، خسارات، حق‌بیمه و واحدهای در معرض خطر را با گروهی از بیمه‌شده‌ها منطبق میکند.
1. معایب این روش:
· زمان زیادی جهت گرداوری داده نسبت به سال تقویمی یا روش سال حادثه‌ای نیاز دارد.
· هزینه‌های مازاد دیگری جهت گردآوری داده که تنها برای نرخگذاری مورد نیاز است را تحمیل میکند و داده‌هایی که برای محاسبه این روش مورد نیاز است، به عنوان دستاوردهای جانبی عملیات حسابداری بیمه شده، جمع آوری میشود. عاملی که به صورت موثر این استدلال را تقویت میکند، نقش افزایشی داده‌های گمشده است که در عملیات بیمه مشهود است. کامپیوتری شدن نگهداری سوابق نیز، این استدلال را تقویت میکند که، هزینه ثابت اتوماسیون باید در نظر گرفته شود.
2. روش سال تقویمی[7]
این روش شامل تحلیل داده‌هایی است که برای امور حسابداری مورد استفاده قرار می‌گیرند. نرخ‌ها با استفاده از داده‌های حسابداری زیر محاسبه میشود.
· حق بیمه صادره[8]
· ذخایر حق‌بیمه عاید نشده= ذخیره ابتدای سال+ حق بیمه صادره سال – حق بیمه عاید نشده پایان سال
· خسارت= خسارت پرداختی سال ( صرفنظر از تاریخ وقوع خسارت)+ تغییرات ذخایر ( برای همه خسارت‌های سال جاری و سال‌های گذشته)
{تغییرات در ذخایر= کل ذخیره پایان سال- کل ذخیره ابتدای سال}
معایب روش تقویمی:
· گزارشهای ثبت شده حسابداری شامل داده‌های در معرض خطر نیستند و این روش دارای حداقل دقت برای تخصیص خسارت‌ها به حق بیمه‌ها و سوابق خسارت می‌باشد.
3. روش سال حادثه‌ای[9]:
· در این روش محاسبه خسارات واقع شده برای مدت مشخص با در نظر گرفتن همه خسارات و زیان‌های تحت پوشش در آن مدت زمان (معمولاً سال تقویمی برای بیمه گر) انجام میشود.
· حق بیمه عاید شده به روش مشابه در سال تقویمی محاسبه میشود با این تفاوت که زیان‌های تمام حوادث واقع شده در آن مدت به عنوان خسارت برای ان بررسی در نظر گرفته می‌شوند.
معایب روش سال حادثه‌ای:
· حق بیمه عاید شده و خسارات واقع شده هیچکدام مرتبط به گروه خاصی بیمه‌شدگان نیستند.
· جمع آوری داده های سال حادثه‌ای هزینه بالاتری را نسبت به مجموعه داده‌های سال تقویمی تحمیل می‌کنند.
